لحظه های بی تو بودن

لحظه های بی تو بودن

کاش لحظه هارا می توانستم با اشکهایم نقاشی کنم و تصویری از عشق بسازم.

کاش می توانستم ز اندیشه ام ، ز خلوت تنهاییم ابری بسازم تا سفر کند به کویت و ببارد برایت.

کاش می توانستم ز دلتنگیم گل سرخی بسازم تا تقدیم نگاهت کنم.

کاش  می شد بغض گلویم را همسفر نسیم کنم تا نوازش کند رخ زیبایت را.

کاش جاده بی تو بودن پایانی داشت و کاش میدانستی حال و روزم را آنگاه دل زود رنجت به قضاوت نمی نشست.

کاش می گویم و ز گفتن دلگیرم، دلگیر از رسم روزگار ، ای لحظه های بی پایان تنهایی به کدامین گناه حکم دلتنگی و مهر فراموشی بر قلبم می زنی؟

به کدامین گناه رفتنش را سرنوشتم کردی؟ به کدامین گناه اشکهایم را بر بستر جاده دلتنگی جاری کردی؟

اگر صادقانه تپیدن قلبم گناه است ، با تو ای روزگار خواهم جنگید و قلبم بیش از بودنش خواهد تپید.

نه به رسم خشم و کینه، به پاس نجابتش خواهد تپید به پاس پاکی و صداقتش و در هر تپشش آرزوئی جاریست، آرزو برای شکفتن گل لبخند بر لبانش و نسیم خوشبختی بر دل زود رنجش.

   بدرود ای خاطره ی دلتنگی